Na onze 8 (!) nachten in Galle zijn we naar Ella vertrokken, in the Hill Country. De eerste dag daar hebben we meteen even een bergje beklommen: Little Adam's Peak. Op de weg terug kwamen we in een supermarktje iemand uit Rooi tegen, vet toevallig! 's Avonds hebben we met hem gegeten, wat uiteindelijk uitliep op een spontane danceparty tot diep in de nacht met Sri Lankanen, Zwitsers en Fransen. En dan heb ik het nog niet eens over de geweldige gesprekken die je krijgt als mensen denken dat ze een hoop Arak aankunnen. Haha, even Arak opgezocht voor de spelling, kom ik dit leuke weetje tegen: 'Het is van oorsprong een Arabisch woord dat zowel zweet als sterkedrank betekent.'
Next: de beroemde treinritten door Hill Country. Wij hielden al van de trein aan de kust, maar deze is misschien nog wel leuker! Voor de trouwe Disneyfans, de trein deed me heel erg denken aan Casey Junior! (Ken je het niet? Klik hier en zing mee: http://www.youtube.com/watch?v=E-I39-42ouw ) Het vertrekken en stoppen gaat al net zo lomp en moeizaam, hij gaat ook lekker zigzag om en door bergen heen, over bruggen over de rivier, door tunnels (en dan gaan veel mensen gillen alsof ze in een achtbaan zitten, heel grappig). Hij blaast werkelijk op z'n stoomfluit (en vaak: als hij vertrekt en als er mensen of dieren over het spoor lopen die even gewaarschuwd moeten worden), alle mensen die erheen gaan krijgen dan inderdaad haast en springen vervolgens in de open deuren terwijl hij al rijdt, je hoort hem echt puffen naar de heuveltop, en een keer had hij er zelfs zoveel moeite mee dat hij stilstond en een beetje terugrolde. Alle inzittenden riepen 'Je kunt het wel, je kunt het wel'! Nee oke, dat niet, en de sneeuw klopt ook niet, maar verder lijkt hij er echt op!
Met Casey Jr zijn we een dag naar watervallen geweest en een dag naar theevelden en de Lipton theefabriek. Op de 'theedag' regende het superhard, waardoor onze trein terug van 17:30 pas om 19:30 werd verwacht. Omdat Casey ons in de steek liet, besloten we met de bus terug te gaan. We stonden al een tijd te wachten, toen ik wat verderop zag dat een aantal jongens een bus aan het duwen waren om de motor gestart te krijgen. We renden er snel naartoe en vroegen waar deze bus heen ging. Bandarawela, precies wat we nodig hadden. Vrij snel lukte het om de motor te starten en we wilden instappen, maar de jongens zeiden 'no' en deden de deur dicht. Asociale sukkeltjes, dacht ik, dus ik maakte de deur weer open en vroeg nog even duidelijk aan de chauffeur of deze bus naar Bandarawela ging. Ja, dus wij stapten in. De hele bus zat vol en iedereen begon te lachen, te juichen en te klappen toen we binnenkwamen. Het bleek een afgehuurde bus te zijn voor een familie die een bruiloft had die dag, haha! Ze vonden het toch wel leuk dat wij mee gingen, en al snel veranderde de bus in een partybus! Hard de Sri Lankaanse muziek op (wat trouwens niet heel erg zeldzaam is in de bussen hier), een hoop mensen klappen mee en een paar beginnen er zelfs te dansen. Mooie manier om je af te leiden van het feit dat we over supersmalle bergweggetjes reden met scherpe bochten en weinig berm als marge ;)
Wat me op het volgende brengt: in de Hill Country is onze kennis van de toetertaal verder uitgebreid. Toeteren voor zo'n scherpe bocht betekent 'ik kom eraan!' en als de weg te smal is om als tegenliggers soepel langs elkaar te rijden, betekent toeteren 'ik eerst'. Er wordt door beide voertuigen kort getoeterd en degene die als eerst was mag doorrijden en de laatste moet even wachten.
Verder hebben we in de Hill Country een trekking van 6,5 uur gedaan door bos, theeplantages en dorpjes die daar middenin liggen. Honden lopen in het hele land over straat, maar in deze dorpjes laat men wel de koe uit aan een riem, haha.
Comments 